Sommige bands zijn retro. Gelukkig zijn er ook die het verleden kunnen vernieuwen, zoals DeWolff. Dit Limburgse trio verwerkt oude invloeden tot een nieuw geluid en koppelt dat aan een onmoderne productiviteit. IV (heerlijk anachronistische titel overigens) is immers hun derde volwaardige plaat in amper tweeëneenhalf jaar. Hun licht psychedelische bluesrock is geïnspireerd door Jimi Hendrix, The Doors en Deep Purple, maar ze geven er een energieke draai aan en trekken het richting progrock (denk aan Pink Floyd en King Crimson). Het eerste deel van IV kent met de zompig swingende single Voodoo Mademoiselle en Crumbling Heart al hoogtepunten, maar het piece de resistance bevindt zich aan het eind. Een suite van een minuut of twintig, die uitmondt in het vlammende Vicious Times. Het 2112 van de 21e eeuw, als het ware. Vroeger kwam de fine fleur van de popmuziek met Pinksteren naar Geleen; tegenwoordig komt ze er vandaan!
