Ezra Furman is een interessant artiest in de Amerikaanse indie rockscene. De man spreekt zich uit als 'gender fluid', wat inhoudt dat het geslacht waar hij zich mee associeert nogal kan wisselen. Dat is ook toe te passen op zijn muziek. Hij blijft weliswaar aardig binnen het rockstramien, maar daarbinnen wil het nog weleens allerlei kanten opschieten. Op zijn nieuwe album zijn er vooral veel invloeden van de jaren '50 doo-wop te vinden, gecombineerd met een saxofonist die zo uit de E-Street Band van Bruce Springsteen had kunnen komen. Verder is het typisch Furman: speelse maar pakkende liedjes met zowel gevatte als pijnlijk oprechte teksten. Met zijn expressieve, rauwe en soms wat valse zang weet de zanger dat als geen ander over te brengen. Het is knap hoe hij op één album olijke doo wop-koortjes weet te combineren met teksten over levensmoeheid en andere mentale conflicten. Hierdoor geeft Ezra Furman net wat extra's aan een verder zeer vermakelijk en gedreven rockalbum.
