De totstandkoming van het derde album van Florence + The Machine verliep niet helemaal naar wens. Zangeres Florence Welch sprong tijdens een optreden van de band tijdens festival Coachella in wereldtournee met een krukje op het podium? Als de excentrieke zangeres louter nummers van How Big, How Blue, How Beautiful speelt zou dat mogelijk zijn. Dit derde album is namelijk flink ingetogener en introverter dan voorgangers Ceremonials (2011) en Lungs (2009). Met producer Markus Dravs, bekend van Arcade Fire en Mumford & Sons, zou je weliswaar koperkleurig bombast verwachten, maar niets is minder waar. Liederen als Various Stroms & Saints, Long & Lost en St Jude zijn hemels en sereen tegelijk, vrijwel volledig leunend op het wondermooie stemgeluid en dito bereik van de Britse zangeres. Niet alles is minimalistisch van aard, want nummers die je mee terugnemen naar de dagen van Dog Days Are Over zijn als koren op de molen voor de fans. Third Eye is er gelukkig zo een. Het album schiet bij tijd en wijle van links naar rechts, zonder het overzicht te verliezen. Laat dat maar aan eerdergenoemde Dravs over. Opener Ship To Wreck is met z’n power en krachtige vocalen typisch Florence, waarna het gewichtige What Kind Of Man die wellustige levenskracht compenseert en de titelsong vervolgens inderdaad Groot, Blauw en Prachtig is. De plaat is geen radicale muzikale koerswijziging, al is de dramatiek veel minder zwaar dan voorheen. How Big, How Blue, How Beautiful is een gewaagd, doch glorieus geslaagd album die per luisterbeurt groeit en groeit.
