Als je niet kan kiezen, waarom dan niet gewoon alles? Het is een dilemma dat veel muzikanten de laatste tijd er toe heeft bewogen dubbelalbums uit te brengen. Soms met veel succes (Eels, Lambchop), soms ook met de kritiek van buiten dat er beter geschrapt had kunnen worden (Nas). In het geval van de Foo Fighters, de band van ex-Nirvana drummer Dave Grohl, is de scheidslijn tussen album 1 en album 2, samen In Your Honor, helder.
Het eerste album is de rockplaat die we konden verwachten. De harde maar melodieuze lijn van One By One (2002) wordt doorgezet. Met als grootste verschil dat Grohl niet meer de pose van onverschillige rockster aanneemt, maar veel meer terugkeert naar de vroegere, meer emotionele Foo Fighters.
Het tweede album is de verrassing, want 'not so loud', intiem en gevoelig. Het is een kant die we kennen van de,volgens kenners, beste Foo Fighters-plaat The Colour And The Shape: Melancholiek, treurig en tegelijkertijd hoopvol. Op die plaat werden rocksongs en ballades nog afgewisseld, op de platen daarna werden die meer en meer ingeruild voor botte rock.
Wat dat betreft is de mindere tijd die Grohl persoonlijk doormaakte een ideale voedingsbodem, voor agressie op de ene, en verdriet op de andere plaat. Samen vormt In Your Honor een album vol misere, omgezet in twintig uitstekende popsongs. Want als Grohl iets kan, is het het maken van een liedje, dat lang bij je blijft.
Luister hier naar
FFL van de Music Mania Summer Sampler Vol. 4