De Engelse band blur die een album met nieuw werk uitbrengt: wie had dat ooit gedacht? En toch is het zo. In eerste plaats omdat de formatie sinds een paar jaar weer sporadisch op het podium staat en er dan ook zichtbaar zin in heeft. Maar bovenal omdat er in 2013 in Hongkong onverhoopt een concert uitviel. En toen had de band ineens vijf (!) dagen vrij. Om die tijd goed te besteden, dook het viertal daar de studio in. Die ideeën werden twaalf nummers die ondanks veel vraagtekens en geheimzinnigheid uiteindelijk toch officieel uitgebracht zijn.
The Magic Whip is een enorm eigenzinnig comebackalbum. Opener Lonesome Street grijpt terug naar een song zoals Country Life of London Loves en voegt daar meteen het complete ‘blurpakket’ aan toe. Fluiten, oeeh-tjes en aah-tjes, lalala’s; alles komt binnen vier minuten langs. Het is de vliegende start van een zeer eigenzinnig achtste album. Tot het eigenwijze slotstuk Mirrorball aan toe waarbij partijen losjes gestapeld zijn op een tremologitaar- en violenfundament.
Daartussen buitelt het alle kanten uit. De gitaarlijnen in Go Out gonzen, kraken en piepen. En zoals de band dat in het verleden al veel vaker heeft gedaan, wordt daar weer een werkelijk onweerstaanbaar koortje aan toegevoegd. Ook bij I Broadcast vieren de gierende gitaren hoogtij, maar toch kan het ook teder, lichtvoetig en rustig. Het bubbelende Ice Cream Man bijvoorbeeld, is voornamelijk elektronisch. En het verstilde, sfeervol galmende Thought I Was a Spaceman is gestoeld op een prominente drumcomputer en een Fragile-tokkel en bouwt heerlijk op. New World Towers is bijzonder sfeervol, de jam Pyongyang heerlijk rustig. My Terrracota Heart wordt gedreven door een geweldige Coxon-lick in combinatie met klapjes en mooie stemmen. Het dwingende, melancholische There Are Too Many Of Us is het nummer met de grootste tekstuele boodschap, het losse Ghost Ship funkt verrassend en Ong Ong is een geweldige hymne met gospelachtige koorzang. Uit alles blijkt: blur is gelukkig nog immer buitengewoon creatief.
