‘Ik zag mijn vader achter glas…’ Na ruim acht jaar verschijnt er een nieuwe plaat van Boudewijn de Groot. De opvolger van het in 2007 verschenen Lage Landen klinkt op het eerste gehoor direct vertrouwd, waarbij op sommige momenten de gedachte naar voren komt waar je sommige fragmenten eerder in het oeuvre van De Groot gehoord hebt.
In opener Heemsteedse Dreef, overigens een prachtig nummer met stevig gitaarwerk van George Kooijmans, lijkt Boudewijn zelf ook terug te kijken op zijn leven. Wie de carrière van hem kent, kan uit de tekst de loopbaan van de man halen. Aan de andere kant is er bijvoorbeeld Piëta dat in het eerste couplet direct gekoppeld kan worden aan Apocalyps van De Groots debuutplaat. De cirkel lijkt hiermee dus weer rond.
De titels van Achter Glas geven een typische Boudewijn de Groot-plaat aan met voorbeelden als Metamorfose, Het Meisje En Het Blauwe Meer, Anamorforse, Orion Verdwaald en Weerzien. Een aantal van deze titels zou zo gekoppeld kunnen worden aan Lennaert Nijgh waarmee De Groot onlosmakelijk verbonden lijkt. Het tegendeel is echter waar aangezien Boudewijn de Groot zelf vrijwel volledig verantwoordelijk is voor de teksten en eigenlijk geen gebruik heeft gemaakt van extrene tekstschrijvers. Alleen Huub van der Lubbe heeft de tekst aangedragen voor Geen Uitzicht.
De teksten zijn weldoordacht. Sommige geven duidelijk richting aan een onderwerp zoals het over de moeder van Boudewijn handelende titelnummer, andere geven juist ruimte voor eigen interpretatie waarbij het overweldigende en haast beklemmende, afsluitende Portret exemplarisch is.
Doordat veel liedteksten te maken hebben met terugblikken, voorbijgegane relaties in de breedste zin van het woord en het gemis met bijbehorende emoties vormt de plaat een fraaie eenheid. Het woord ‘conceptplaat’ heeft vaak een wat pretentieuze klank, maar hier lijkt er toch sprake van een dergelijk verband. Dit heeft overigens direct tot gevolg dat Achter Glas gelijk bij de eerste keer beluisteren op mij een veel grotere impact heeft dan het eerder genoemde Lage Landen. Die impact kon echter niet plaatsvinden zonder de fraaie muziek. Niet alleen de afwisseling speelt hierbij een rol maar ook de uitgekiende arrangementen en productie: rijk en sterk maar zonder overdaad en onnodige opsmuk. Echt een plaat waarvan het geheel nog beter is dan de som der delen.
Leek het er voor sommigen misschien op dat Achter Glas de laatste plaat zou zijn en De Groot niet alleen achter glas maar ook achter de geraniums zou verdwijnen, in recente interviews heeft hij aangegeven dat hij naast een project met Kooijmans en Vrienten al zin heeft om daarna een nieuwe plaat te maken en te toeren. Zowel de luisteraar als De Groot zelf kunnen concluderen dat het nog niet klaar is en dat Boudewijn de Groot wat mij betreft met Achter Glas een van de hoogtepunten uit zijn rijke carrière gemaakt heeft.
