Van folk (Sigh No More) naar stadionfolk (Babel) naar stadionrock? Mumford & Sons‘ Marcus Mumford liet enkele maanden geleden al doorschemeren dat het geluid op het derde album van de uit Londen afkomstige band wederom zou afwijken van haar voorganger. De titel Wilder Mind is wat dat betreft kenschetsend. Past het akoestische getokkel niet meer bij het viertal? Is de banjo verleden tijd? Waar is de kick-drum gebleven? De dertig naderen, een verruimd blikveld, andere invloeden. Wie het weet mag het zeggen. Op Wilder Mind is er in ieder geval ruimte voor elektrische gitaren, synthesizers, drummachines en een mellotron. Het sterke, Coldplay-achtige Tompkins Square Park opent de plaat op fraaie wijze, al is opvolger Believe iets te zoetsappig, waarbij de gitaarriff het nummer nog maar nét weet te redden. De al eerder uitgebrachte single The Wolf, over eenzaamheid en verlangen, koppelt vervolgens strakke drumpartijen en dito gitaarwerk aan de immer geraspte stem van zanger Mumford. En zo wisselen rustige popsongs en wat meer uptempo rocknummers elkaar in rap tempo af. Wat opvalt is dat het gros van de liedjes telkens naar een bepaalde climax toewerkt, iets wat de band zo populair maakte na Sigh No More uit 2009 en wat tevens als een veredeld handelsmerk kan worden aangeduid als de band op het podium staat. Met optredens in het Goffertpark in Nijmegen en Rock Werchter in het verschiet kunnen de fans rekenen op ander, maar vooral sterk gegroeid Mumford & Sons. Prachtig album!
