Radium Death is al weer de zevende plaat van de Amerikaanse singer-songwriter William Elliott Whitmore. Op zijn vorige platen maakte de muzikant die in Keokuk, Iowa, opgroeide aan de oever van de Mississppi, indruk met rauwe en bijna verstilde rootsmuziek. Voor Radium Death zocht de Amerikaan een naar verluid een wat meer band georiënteerd geluid. Dat is gelukt in de openingstrack, die wel wat aan Seasick Steve doet denken, maar gelukkig doet William Elliott Whitmore ook nog steeds waar hij op de vorige platen zo goed in was. De Amerikaan is op zijn best in eenvoudige songs die genoeg hebben aan een akoestische gitaar of een banjo, waarna de rauwe en doorleefde strot van Whitmore het af kan maken. Dat betekent overigens niet dat de wat voller klinkende songs veel minder zijn, want ook deze trekt William Elliott Whitmore met zijn bijzondere stem en flink wat emotie naar zich toe. Radium Death put net als zijn voorgangers vooral uit de folk en de blues, maar bij William Elliott Whitmore klinkt het toch altijd net wat anders dan we gewend zijn, waardoor ook Radium Death weer een hele bijzondere plaat is.
