Begin jaren negentig waren het dé vaandeldragers van de Amerikaanse alternatieve rock. Met je vrienden pogode je op hun hit Epic, met je eerste vriendinnetje schuifelde je op hun fijne Commodores-uitvoering van Easy, met je bandje probeerde je songs als The Gentle Art Of Enemies oeverloos na te spelen. Tevergeefs, zo bleek. Faith No More-songs waren namelijk bestemd voor één band: Faith No More. Hun shows waren lang niet altijd 100 procent perfect, maar de band bleek immer tomeloos energiek. Soms smakte zanger Mike Patton na zeven seconden al tegen de grond. Optredens waren steevast belevenissen die je niet snel vergat.
En toen werd het lange tijd stil rondom de band uit San Francisco. Faith No More stopte in 1998, maar kondigde ruim tien jaar daarna een aantal reünieshows aan. Nog altijd waren het optredens met een immens entertainmentgehalte. De band schuwde vrijwel geen enkele muziekstijl, had er plezier in en bleef bij elkaar. En nu, achttien jaar na Album Of The Year zijn ze terug. Met tien nieuwe songs. En verrek: het is alsof de tijd stilgestaan heeft. Snoeiharde metalriffs (Black Friday), mierzoete meerstemmigheid (From The Dead), donkere soulvolle fluisterstemmen (Motherfucker, Sol Invictus), hysterisch gekrijs (Cone Of Shame), ze kunnen en doen het nog steeds. En erg geloofwaardig ook. Wát een power (Superhero), wát een energie (Separation Anxiety), wat een dampende songs (Sunny Side Up, Rise Of The Fall), wat een prachtig exploderende ballades (Matador). Deze band lijkt anno 2015 (ook live!) nog steeds onoverwinnelijk en laat de muzikale FNM-zon uit de jaren negentig weer duchtig branden.
