Na het vertrek van Eric Clapton wist John Mayall de volgende meestergitarist te strikken voor zijn Bluesbreakers. Het was opvolger Peter Green die niemand minder dan B.B. King deed verzuchten ‘he’s the only one to make me sweat’. Met Green in de gelederen werd A Hard Road gemaakt, een album dat minstens even sterk is als diens legendarische voorganger. Drummer Aynsley Dunbar verliet de band en als vervanger werd Mick Fleetwood aangetrokken. Voor het eerst speelden dus Green, Fleetwood en bassist John McVie samen in een band - al was dat bij Mayall slechts drie maanden. In deze periode werden vijf shows in Londen opgenomen door een Nederlandse fan. De tapes bleven tot nu toe onbekend totdat Mayall ze onlangs in de handen kreeg. Hij restaureerde ze samen met een technisch team en maakte een selectie voor dit album. De band wordt gedragen door het sublieme gitaarspel van Green die ook in de oudere Bluesbreakerssongs excelleert met snijdende solo’s. Verwacht niet te veel van de geluidskwaliteit, die is erg ruw, maar wat hier muzikaal geboden wordt is werkelijk fantastisch en ook nog historisch van belang.
