Recensie
In 2007 kwam IJslandse popdiva Björk met het bruisende, maar hapsnap album Volta. In 2011 volgde Biophilia, een nogal zwaar multimediaal project met een nadruk op kunst, technologie en natuur en zware teksten over onder andere zwaartekracht.
Björk maakt met Vulnicura haar bedoelingen direct duidelijk. Zo zingt ze in het openingsnummer “I’d better document this”. "This" is namelijk het einde van haar relatie met haar partner. Vulnicura is Björk ultieme poging om emotionele pijn te verwerken door het opnemen van bepaalde gebeurtenissen. Wat opvalt is dat Björk alle gebeurtenissen in songs geordend heeft tot in detail van chronologische volgorde; van negen maanden vóór tot elf maanden na.
Met Vulnicura levert Björk een muzikaal scherp en tegelijkertijd zoet en zeer persoonlijk getint album. Vanaf de pakkende eerste tonen is het veelal kommer en kwel. Met haar welbekende stem brengt ze haar zeer diepgaande teksten. Voeg daarbij de vreemde soundbites, snerpende en bijna ondansbare electrobeats en het wordt een adembenemend pakkend geheel. Vanaf het zevende nummer, Atom Dance, lijkt het zwaartepunt echter gekeerd en begint enig positivisme door klinken in de teksten.
Eerlijk is eerlijk, Vulnicura is geen makkelijk album, eerder een zware reis met een ruwe beproeving. Dit laat niet weg dat Björk met Vulnicura misschien wel haar meest diepgaande en aangrijpenste plaat heeft gemaakt. Een dapper, en invloedrijk album met een poging om het gebroken hart troost te bieden. En dat is verdomd goed gelukt. Het lijkt erop dat Björk met dit album laat horen wie ze echt is.
Björk maakt met Vulnicura haar bedoelingen direct duidelijk. Zo zingt ze in het openingsnummer “I’d better document this”. "This" is namelijk het einde van haar relatie met haar partner. Vulnicura is Björk ultieme poging om emotionele pijn te verwerken door het opnemen van bepaalde gebeurtenissen. Wat opvalt is dat Björk alle gebeurtenissen in songs geordend heeft tot in detail van chronologische volgorde; van negen maanden vóór tot elf maanden na.
Met Vulnicura levert Björk een muzikaal scherp en tegelijkertijd zoet en zeer persoonlijk getint album. Vanaf de pakkende eerste tonen is het veelal kommer en kwel. Met haar welbekende stem brengt ze haar zeer diepgaande teksten. Voeg daarbij de vreemde soundbites, snerpende en bijna ondansbare electrobeats en het wordt een adembenemend pakkend geheel. Vanaf het zevende nummer, Atom Dance, lijkt het zwaartepunt echter gekeerd en begint enig positivisme door klinken in de teksten.
Eerlijk is eerlijk, Vulnicura is geen makkelijk album, eerder een zware reis met een ruwe beproeving. Dit laat niet weg dat Björk met Vulnicura misschien wel haar meest diepgaande en aangrijpenste plaat heeft gemaakt. Een dapper, en invloedrijk album met een poging om het gebroken hart troost te bieden. En dat is verdomd goed gelukt. Het lijkt erop dat Björk met dit album laat horen wie ze echt is.
