Maar heel weinig singer/songwriters wisten de afgelopen twintig jaar een serie albums te maken van zo'n consistent hoog niveau als Josh Rouse. The Long Vacations uit 2011 klonk misschien wat te vrijblijvend, maar met de overige negen vestigde hij zijn naam als een van de allergrootsten, ook al uitte zich dat nauwelijks in commercieel succes. Inmiddels is de in Nebraska geboren Rouse de veertig gepasseerd en woont hij alweer jaren in Spanje. Daar vond hij de liefde en begon zijn muziek per album zonniger te klinken. Op zijn elfde album maakt hij een tussenbalans op. “Some days I'm golden, other days I'm bad”, zingt hij in het prachtige openingsnummer, waarvan de video op YouTube zich als een eerbetoon aan Bob Dylan laat bekijken. Het al even mooie New Young klinkt als een ode aan Neil Young en in het aangrijpende Ex-Pat Blues bezingt Rouse de mindere dagen in een expat bestaan. Muzikaal houdt hij het redelijk basic, maar elk nummer is verpakt in bijzonder fraaie arrangementen. Het zeer persoonlijke The Embers Of Time is daarmee zijn beste plaat sinds Nashville en een van de hoogtepunten van 2015.
