Na het elektronische ecclectische Age of Ads uit 2010 komt Sufjan Stevens in 2015 terug met het sombere maar sterke Carrie & Lowell. Stevens bezingt op dit album het leven van zijn moeder Carrie en stiefvader Lowell. Somber slaat op niet alleen op de spaarzame, veelal acoustische begeleiding maar ook de toonzetting van de plaat is donker. Niet zelden wordt gerefereerd aan de dood en het verlaten. “When I was three, three, maybe four/She left us at that video store” bijvoorbeeld, in Should Have Known Better. Ondanks alle donkere tinten is er gelukkig ook hoop. Bij iedere speelbeurt laat Carrie en Lowell iets meer van het subtiele spel - veelal acoustische gitaar en vervormde instrumenten - los, maar ook van de raadselachtige maar zeer persoonlijke teksten van Stevens. Een zeer persoonlijk album waarin de schoonheid zit in de stiltes, zoals de lekkerste smaak van kaas ook rond de gaten zit.
