Tegen de tijd dat ze aan hun zesde plaat toe zijn, wordt Led Zep door de goegemeente gezien als een achterhaalde, volgevreten rockmoloch. Niet dat Page, Plant, Jones en Bonham zich daar iets van aan trokken, integendeel. De heren hadden namelijk een overdonderend antwoord klaar. Eind 1973, een half jaar na de release van Houses Of The Holy, begonnen ze te werken aan de opvolger, waar ze met tussenpozen nog een jaar mee bezig zouden zijn. Aan inspiratie geen gebrek: de overvloed aan nieuwe nummers, aangevuld met restmateriaal van de eerste vijf albums, leidde zelfs tot een dubbelalbum. Op Physical Graffiti, dat precies veertig jaar gelden verscheen, deed Led Zeppelin alles waar ze goed in zijn en nog veel meer: knallende riffs (Custard Pie, The Wanton Song, Sick Again), uitgesponnen blues (In My Time Of Dying) en akoestische folk (Bron-Yr-Aur, Black Country Woman), maar ze zijn ook catchy (Night Flight), laid back (Down By The Seaside) en melancholiek (Ten Years Gone). Voeg daarbij de dampende funk van Trampled Under Foot en het monumentale Kashmir, waarop een Oosterse drone, een strijkorkest en een rockband samen voor een hypnotiserend effect zorgen. Het resultaat is een mozaiek waar je niet aan uitgeluisterd raakt, vergelijkbaar met klassieke dubbelaars als The White Album en Blonde On Blonde. Ook deze reissue is door Jimmy Page opnieuw gemasterd en voorzien van een bonusschijf met alternatieve versies, waaronder vroege opnames van Trampled Under Foot, In The Light en Kashmir.
