Zijn rentree hing al een tijdje in de lucht, maar nu is er dan eindelijk een nieuw album van D’Angelo. Problemen met drugs en aanvaringen met justitie dwongen de zanger/liedjesschrijver/multi-instrumentalist langdurig in een rol langs de zijlijn. De laatste jaren stond D’Angelo overigens al weer vaker op het podium. Af en toe liet hij daarbij ook nieuwe nummers horen. Die vinden we nu ook terug op Black Messiah (die bijna vijftien jaar na voorganger Voodoo verschijnt). Op basis van deze titel zal menigeen wellicht een politiek activistische plaat verwachten. En hoewel er verwijzingen zijn naar bijvoorbeeld de rellen in Ferguson van vorig jaar, ligt dat maatschappijkritische er zeker niet dubbeldik bovenop. Vrouwen en liefde komen evengoed aan bod. Muzikaal ligt Black Messiah redelijk in het verlengde van de twee eerdere platen. Organische soul en funk domineert in liedjes zonder duidelijke kop en staart. Maar we horen ook hiphop, jazz en een beetje psychedelica. De gitaar krijgt wel meer ruimte dan voorheen. En ondanks alle sores heeft D’Angelo’s sonore stemgeluid niets aan kracht ingeboet. De muzikale magie is er dus nog steeds, want echt zwakke nummers komen we niet tegen op Black Messiah. En hoewel D’Angelo zich wederom bedient van meerdere instrumenten, krijgt hij ook ondersteuning van The Vanguard. Onder hen Roots-drummer Questlove, bassist Pino Palladino en trompettist Roy Hargrove.
