STAAT, DE

De Staat heeft het tweede album uitgebracht. Hoe we deze buitengewoon diverse muziekmachine gaan beoordelen? Welnu, in dit geval wordt het een korte, kernachtige bespreking van alle elf rock ’n roll-pakketjes die keurig van de lopende band van deze Staatfabriek kwamen rollen. Wel zo terecht, want ze zijn stuk voor stuk deskundig ingepakt. Stuk voor stuk aan een kundige toonkunstcontrole onderhevig geweest. Maar nu toch eindelijk - enigszins ruw en rebels en banaal - de muziekwereld in getrapt.

Dus wat houdt deze Machinery precies in? Je hoort vuige gitaren uit zompige moerassen (Ah, I See). Je hoort rammelende, ratelende, klaterende en kletterende percussie (Sweatshop). Je hoort een lief liedje met een minder lieve tekst (I’ll Never Marry You). Je hoort een arrogante James Brown from the dead (Old MacDonald Don’t Have No Farm No More). Je hoort een jaren tachtig-Prince on acid (I’m A Rat). Je hoort Queenkoortjes, vermengd met wild vliegende giernoten en donkere, verstoorde bassen (Keep Me Home). Je hoort vervreemdende Zappiaanse geluidenmengsels van elektronische zweepslagen, handenklapjes en rockgitaren (Tumbling Down). Je hoort industriële Tirolermetal (Psycho Disco). Je hoort een stampsong met een smerig stemmetje dat overduidelijk haantjesgedrag vertoont (Rooster-Man). Je hoort een moordende riff- en ritmemitrailleur (Serial Killer). Je hoort vervreemdende Waitsiaanse geluidenbreisels met whiskystemmen (Back To The Grind).

Genoeg gelezen? Ga dit dan zeker zélf horen. En kom er meteen achter dat De Staat wederom een waanzinnig rockalbum heeft afgeleverd. Van wereldklasse zelfs.