NEVE, JEF

Dat pianist Jef Neve ooit een album op eigen kracht moest gaan maken werd de afgelopen jaren wel duidelijk. Op elk album met zijn geweldige trio zocht hij steeds weer nieuwe verdiepingen in zijn spel en met de muziek die hij schreef voor films (zoals De Helaasheid der Dingen) en tv-series (zoals In Vlaamse Velden) verraste hij ook telkens weer optimaal. De 2 concertos die hij schreef en uitvoerde met het Brussels Philharmonic waren dan weer van een geheel andere orde. Het werd tijd om al zijn kwaliteiten , los van andere muzikanten, te laten horen.

Zijn eerste solo-album One bewijst dat Neve ook op eigen kracht net zo’n grote indruk kan maken. Gedeeltelijk opgenomen in België, gedeeltelijk in de fameuze Abbey Road studio’s in Londen, is One een indrukwekkend album geworden dat in ambitie, spelplezier en muzikale kracht en souplesse maar weinig vergelijking kent. Neve heeft zich met volledige overgave gestort op de composities en weet in een ideale mix van muzikale stijlen en een briljante afwisseling in spel zijn volledig eigen weg te vinden.

Met zijn klassieke basis en zijn achtergrond in de jazz, zijn grote liefde voor (alternatieve) pop en zelfs flarden minimal, creëert hij op One een sound die maar met weinig te vergelijken is. De muzikale wereld van Neve op One is boeiend, briljant, virtuoos, dan weer mooi rafelig en immer ontroerend.

Gelijk met albumopener One Leaf A Thousand Lifes wordt de toon gezet. De ronduit verbluffende compositie laat alles horen dat Neve zo bijzonder maakt. In een prachtige melodie gegoten komen in zijn spel alle denkbare muziekstijlen voorbij zonder dat de compositie aan coherentie verliest. Zijn spel is vloeiend dan weer krachtig, immer daadkrachtig en emotievol. Met een briljante, fraai lang uitgesponnen, bewerking van American Standard Lush Life en vooral het, zelf geschreven, compositorisch superrijke, Could It Be True vervolgt Neve zijn zegetocht. Laatstgenoemde compositie is wellicht de allerbeste klassiek-meets-jazz die Neve ooit liet horen. Het is een ronduit fabuleuze compositie.

De twee wat kortere, niet minder indrukwekkende, composities Windmills And Turntables en Half A Day A Way leiden tot één van de meest spraakmakende composities van het nieuwe album. Neve’s ingetogen bewerking van het zo geliefde We Zullen Doorgaan van Ramses Shaffy kan gelijk de boeken in als klassieker. Wat begon als een improvisatiestuk in een andere compositie, kwam tijdens de opnamen van One op zichzelf te staan en beklijft vanaf het allereerste moment.

Tijdens deze zomer speelde Neve op enkele concerten al het meesterlijke Solitude, een nieuwe compositie die duidelijke sporen minimal in zich heeft maar bekend met het werk van Neve ook zo volledig eigen klinkt. Heerlijk dik opgezet en met fijne galm opgenomen raakt Solitude harder dan alles wat Neve eerder maakte. De verbluffende bewerking van Formidable van grote nieuwe popheld Stromae (dat geniale tussenstuk!!) sluit daar dan weer naadloos op aan.

Met de fraaie, mooi uitgesponnen, bewerking die Neve maakte van Joni Mitchell’s Case Of You wordt vervolgens wat gas terug genomen. Al weet Neve ook deze bewerking weer razendknap tot een mooi hoogtepunt te brengen. Met de zelf geschreven stukken, het heerlijk opzwepende Flying To Diana Beach (met fraaie blazers op de achtergrond) en albumafsluiter Never Give Up, wederom een geniale tour de force, sluit Neve One prachtig af.

Als er al een album is dat laat horen dat Jef Neve tot de absolute wereldtop behoort is het One. Volledig op eigen kracht komen zijn grote kwaliteiten als muzikant, componist en bewerker van composities van anderen, beter dan ooit uit de verf. Het maakt One één van de meest indrukwekkende albums die een pianist, op het snijvlak van jazz, klassiek en pop, ooit gemaakt heeft. (tekst: http://www.writteninmusic.com/)