De lichtvoetige country zoals alleen Gram Parsons hem kon maken. Je hoort het terug op het nieuwe album van Bonnie ‘Prince’ Billy. Heerlijk; een nummer zoals die prachtige opener Night Noises. Maar af en toe klinkt ook de rauwe, elektrische venijnigheid (So Far And Here We Are) door die artiesten als Mark Lanegan ook wel eens laten horen. Of zijn er snerpen violenpartijen de prachtnummers die rechtstreeks van Nick Drake afkomstig lijken te zijn, naar magische hoogtes stuwen. Of zorgen begeleidende damesstemmen voor een wonderschone gospelkooraanpak (We Are Unhappy) bij zijn bijna fluisterende stem. En dan weer hoor je eigenlijk beter dan ooit waar mannen als Damien Rice de mosterd eigenlijk vandaan hebben gehaald. Maar tevens zijn songs soms traag, intiem en kwetsbaar en lijkt het net of je Tracy Chapman (zoals bijvoorbeeld There Will Be Spring) hoort prevelen. En eerlijk is eerlijk: altijd, ja altijd is het schitterend.
Americana? Lo-fi? Country? Will Oldham verenigd wederom allerhande stijlen op zijn nieuwe album, maar blijft immer trouw aan zijn eigen hoge ambachtelijke insteek. Ook na dit album blijkt: aan de constante stroom van Oldhamkwaliteitsmuziek is nog lang geen eind gekomen. Of zoals er ergens op zijn site geschreven staat: ‘At the locus of five corners, mythos is in the wind; a sea of tongues boils forth, mountains spurting forth from the magma. Bonny sings for who he was and will be, and for all of us, in time’. Dan weet u genoeg, lijkt me.
