Jongetjes zijn we, allemaal. Jongetjes die moeten leren het ‘slow’ te doen. Nee, niet alleen ‘dat’, maar vooral gewoon leven. Of we nu twintig, veertig of zestig zijn, we kunnen allemaal leren van Leonard Cohen, inmiddels tachtig, maar ach, Cohen was altijd al een man tussen jongetjes, zelfs ten tijde van zijn debuut. Dat hij nu met wandelstok poseert op de hoes van Popular Problems doet daar niets aan af, sterker, Cohen klinkt vitaal als altijd, want ‘It’s not because I’m old, it’s not the life I’ve led, I always liked it slow, that’s what my mama said’. Met Slow zet Cohen gelijk de toon voor een album dat aangenaam voortkabbelt, maar zodoende meer en meer onder de huid kruipt. De soms eigentijdse productie krijgt gelukkig nergens de overhand, de baritonstem klinkt hooguit nog wat donkerder, maar verder is Popular Problems volkomen tijdloos. Zoeken naar prijsnummers is volkomen zinloos, elk nummer is in de roos, maar wie naar het begin van Did I Ever Love You kan luisteren zonder een brok in de keel te krijgen, heeft een hart van steen. Cohens stem vertoont meer en meer gelijkenis met die van Bob Dylan en eerlijk gezegd is Dylan zo’n beetje de enige die zich kan meten met Cohen – Neil Young maakt al jaren platen die weliswaar niet slecht zijn, maar niet beklijven. En juist dat doet Cohen wel. ‘You got me singing the Hallelujah song’ zingt hij in slotnummer You Got Me Singing, met een knipoog naar wat in elk geval zijn meest gecoverde nummer is, waarna de luisteraar vol hunkering terugkeert naar het eerste nummer, ‘just to make it last’.
