Mark Lanegan’s muziek is voor een simpele buitenstaander geen gemakkelijke kost. Nooit geweest ook. Niet als soloartiest, niet met Duke Garwood, Gutter Twins, Screaming Trees, noch met Mark Lanegan Band. De albumhoes - waarop regendruppels neerdalen op een nonchalant kijkend skelet - voorspelt wat dat betreft ook ditmaal weinig goeds. Desalniettemin is Phantom Radio lichter en meer toegankelijk dan zijn, overigens bloedmooie, voorganger Blues Funeral uit 2012. De kleine veertig minuten herbergen een mengelmoes van stijlen, duidelijk beïnvloed door Lanegan's voorliefde voor krautrock en new wave. Ook elementen uit de Britse post-punk, met inspiratiebronnen als The Bunnymen, Rain Parade en The Gun Club, zijn terug te vinden op deze intrigerende plaat. Tien fraaie nummers, met het prachtige Harvest Home, het aanstekelijke Floor Of The Ocean en het pulserende Death Trip To Tusla als kernplaten, vormen een zeer luisterrijk geheel. Mark Lanegan’s ongekende productiviteit van de laatste 10 jaar kent vooralsnog geen grenzen. Mooie plaat!
