Het is geen geheim dat Eric Clapton een groot bewonderaar was van J.J. Cale. Hij zette niet alleen Cocaine en After Midnight op de plaat, maar de mannen maakten in 2006 zelfs samen het album The Road To Escondido. Dat Clapton, vergezeld van enkele andere grote namen, een muzikaal eerbetoon aan Cale brengt is daarom geen verrassing. Op de opener Call Me The Breeze - al eerder gecoverd door Lynyrd Skynyrd - blijkt dat Clapton qua stijl weer heerlijk en onvervalst naar zijn jaren '70 geluid terugkeert. En eigenlijk geldt dat voor het hele album. Opvallend - of misschien ook wel niet - is dat gasten van Clapton allemaal op hun eigen manier net zo laid back zingen als Cale deed en ook allemaal nu het stemgeluid van Cale proberen te benaderen, of het nu Mark Knopfler, Tom Petty, Willie Nelson of John Mayor is.
Alle uitvoeringen blijven redelijk trouw aan de originelen dus voor heel veel verrassingen zorgt The Breeze niet. Dat wil niet zeggen dat dit eerbetoon niet de moeite waard is. Het duet van Clapton met Tom Petty op Rock 'n' Roll Records is heerlijk. John Mayor zet een weergaloze Magnolia weg en doet samen met Clapton een prachtige versie van Don't Wait. Clapton speelt gepassioneerde solo's (al zou de solo op Crying Eyes evengoed van George Harrison kunnen zijn) en de kwaliteit van de songs van J.J. Cale wordt met dit album opnieuw onderstreept. Er was maar één J.J. Cale. Tijd dus om ook maar weer eens het oude werk van de meester zelf uit de kast te trekken!
