ERYKAH BADU

De verwachtingen zijn hoog gespannen, gezien de bliksemstart die Erykah Badu ruim drie jaar geleden had met de vlak na elkaar verschenen albums Baduizm en Baduizm Live! Haar zelfbewuste verschijning en eigenzinnige jazzy zang sloegen in als een bom. De wereld was klaar voor een nieuwe versie van het authentieke zwarte soulgevoel. Net als haar mannelijke tegenhanger D'Angelo heeft Badu de tijd genomen voor haar tweede studio-album. Dit heeft de verwachtingen alleen maar nog meer opgeschroefd. En. maakt ze het waar? Ja en nee. Verwacht van Mama's Gun geen catchy meezingers als On And On, Next Lifetime en Tyrone. Neem genoegen met weldadig klinkende jazzy sound die nummer na nummer een bijna hypnotiserende werking op je kan hebben. Neem de tijd om vertrouwd te raken met een wat minder toegankelijk repertoire dat een ode lijkt te zijn aan het beste werk van Marvin Gaye, Chaka Khan, Billie Holiday en Curtis Mayfield. De productie is beter en ademt meer dan het wat stijfjes klinkende debuut. De zang van Badu is rijper en gevarieerder dan voorheen. Vocale bijdragen van Stephen Marley en Roy Ayers zorgen ook voor de nodige afwisseling. Een stevige funktrack Penitentiary Philosophy als opener zet je op het verkeerde been (de echte kenners zullen hier in meteen het ondergewaardeerde werk van het inmiddels bijna vergeten funkbeest Betty Davis herkennen), want de rest is zoals we het gewend zijn: krachtig en ontspannen tegelijk. Zo wordt Baduizm ooit nog wel eens een echte muzikale religie. Langzaam maar zeker.