ANATHEMA

In de interviews die de gebroeders Cavanagh voor het uitkomen van hun dertiende studioplaat Distant Satellites deden, zeiden ze dat de luisteraar wel eens voor verrassingen zouden kunnen komen te staan. Nu is de plaat uit en wees gerust, het valt bijna allemaal mee. Want de plaat opent met de eerste twee gedeeltes van het drieluik The Lost Song waarin alles zit wat Anathema zo’n goede band maakt: veel, heel veel pathos, dat lekker stevige ritme waaroverheen de bas, gitaar en toetsen een lekker uitwaaierend klankentapijt leggen, en dan die magistrale snikkende stemmen van Vincent Cavanagh en Lee Douglas die door merg en been gaan. Want er is weer veel liefdesverdriet te verwerken en niemand doet dat depressiever dan Anathema. Acht songs gaat dit zo door, waarbij track Anathema – naast The Lost Song – er bovenuit sprint, vooral omdat gitarist Danny Cavanagh daar zo’n lekker kenmerkende subtiele snerpsolo loslaat. Hier lusten wij wel pap van. Maar waarom dan dat ‘bijna’? Nou, omdat het titelnummer waarschijnlijk het slechtste nummer is die de band de laatste tien jaar heeft gemaakt! Voor zover ik kan uitmaken geen drums en gitaar, alleen een disco- en op een gegeven ogenblik een housedreun, waarin Vincents stem monotoon verzuipt. Wie heeft dit verzonnen en waarom heeft de band dit goedgekeurd? Afsluiter Take Shelter doet het voorgaande dunnetjes over in zes minuten, maar gelukkig hebben we nog steeds de eerste acht tracks, veertig minuten pure bliss.