In de States kreeg de band snel voet aan de grond, eerst nog als voorprogramma, maar bij de tweede toer al als hoofdact, met lange, agressieve sets met veel ruimte voor improvisatie. De nummers voor de tweede plaat ontstonden snel, maar er was nauwelijks tijd om op te nemen. Het mag daarom een wonder heten dat Led Zeppelin II zo coherent klinkt. De negen nummers zijn opgenomen in zes verschillende studios en de plaat verscheen amper een half jaar na het debuut. De plaat opent net zo indrukwekkend als het debuut: de openingsaccoorden van Whole Lotta Love (waarvoor Plant de tekst leende van Willie Dixon, wat nog voor problemen zou zorgen) horen bij de bekendste rockriffs aller tijden. Het hard-zacht contrast komt weer mooi terug in What Is And What Should Never Be en Ramble On, terwijl op The Lemon Song de blueswortels weer worden opgezocht. Dat doen ze nog eens dunnetjes over op Bring It On Home; in die nummers wordt trouwens ruimhartig geciteerd uit bluesklassiekers. Thank You is een zachtaardige liefdesbetuiging van Plant aan zijn (toenmalige) echtgenote. Nee, dan Heartbreaker, met die typische, groovy riff die het handelsmerk van Led Zeppelin is geworden. Ook Moby Dick heeft een riff die je nooit meer vergeet, al werd dat live vooral een opmaat voor een lange drumsolo. Misschien wel hun beste plaat. Maar dat kun je van die andere ook zeggen…
