Classisme ontmoet barok. In een notendop de essentie van dit zeer fraaie album.
Meer dan eens is het werk van J. S. Bach na zijn dood geanalyseerd. Mozart was de meest fervente onder hen. Met Das wohltemperierte Klavier als instrument componeerde of liever gezegd bewerkte Mozart de Adagio’s en Fuga’s van dit meesterwerk.
Het toonaangevende Akademie für alte Musik Berlin is nu ook weer herkenbaar met dat onderscheidend geluid: weelderig en iets mysterieus. Het spreekt vanzelf dat de contrapuntische ontplooiing van de lijnen in Bachs fuga’s ter wille van de instrumentatie niet zijn gewijzigd.
Voor de liefhebbers moet deze set van Fuga’s toch een zeer aangename verrassing zijn. Tel hierbij nog eens op de uitstekende geluidskwaliteit en wij hebben een waar eerbetoon aan de grote J. S. Bach!
Mozart: Adagios & Fugues [after JS Bach]
Fugue arrangements for strings
Prelude & Fugue in D minor K405/4 after J.S. Bach, BWV 877 [WTC Bk 2]
Larghetto cantabile in D major & Fugue K405/5, BWV874 [WTC, Bk 2]
Adagio & Fugue in A minor, BWV 867 (WTC Bk 1]
Allegro in C minor K Anh 44 & Fuga a due Cembali K426
Adagio cantabile & Fugue in E flat major, BWV 876 [WTC Bk 2]
Adagio & Fugue in C minor K546
Adagio & Fugue in E major K405/3, BWV 878 [WTC Bk 2]
Adagio & Fugue in B minor 6’08 after J.S. Bach, BWV 849 [WTC Bk 1]
Adagio & Fugue in D minor, BWV 849 [WTC Bk 1]
Akademie für Alte Musik Berlin
It has often been overlooked that, between Bach’s death (1750) and the triumphant revival of his 'St Matthew Passion' by Mendelssohn in 1829, other composers had already investigated the oeuvre of this ‘old master’. Mozart was the most fervent among them; thanks to the discoveries of Baron van Swieten, he had the opportunity to explore 'The Well-Tempered Clavier' and make the string arrangements from it featured on this disc.
Akademie für Alte Musik Berlin add to their extensive Bach discography with Stephan Mai as konzertmeister. His note on the scoring explains that "In K426, K426a, and K546 we follow Mozart’s own indications as to scoring. The other study works that have come down to us in manuscript scores (for string quartet) offer scope for instrumentation in different textures: string orchestra, string quartet, wind alone, and a combination of strings and wind, as in the last work on the programme, serve the dramaturgical conception of this CD and follow no particular principle apart from that of feasibility.
It goes without saying that the contrapuntal unfolding of the lines in J. S. Bach’s fugues was not to be altered for the sake of the instrumentation, for example by redistributing the voices."
