WARPAINT

Uit de nieuwe nummers die in november werden gespeeld tijdens Crossing Border viel al op te maken dat het tweede volwaardige album van Warpaint meer elektronica zou bevatten dan het monumentale debuut The Fool uit 2010. De door Nigel Godrich en Flood geproduceerde en simpelweg Warpaint genoemde plaat blijkt inderdaad elektronischer te klinken dan zijn voorganger, maar de basis wordt nog steeds gevormd door het rusteloos meanderende gitaarspel (en de stemmen) van Emily Kokal en Therasa Wayman en de dwingende ritmes van drummer Stella Mozgawa en bassist Jenny Lee Lindberg. De ritmesectie is daarbij nog verder naar voren geschoven in de mix dan op The Fool, waardoor de dames alle vier nu evenveel ruimte krijgen, zoals dat ook tijdens de bedwelmende concerten het geval is. Conventionele songstructuren zijn nauwelijks nog te bekennen en op het eerste gehoor klinkt Warpaint daardoor als één lange trip. Een gemakkelijke plaat is het daarmee zeker niet, maar bij elke nieuwe draaibeurt kruipen ijzersterke en hypnotiserende nummers als Keep It Healthy, Love Is To Die, Hi en Biggy dieper onder de huid. Een paar tracks moeten het meer van sfeer dan van spanning hebben, maar alles bij elkaar maakt Warpaint de hoge verwachtingen die ik van dit album had geheel waar.