DEAD CAN DANCE

Zestien jaar hebben we op dit nieuwe album van Dead Can Dance moeten wachten. Het uit Australië afkomstige duo Brendan Perry en Lisa Gerrard heeft zich vanaf de oprichting in 1981 gemanifesteerd als een uniek buitenbeentje binnen de popmuziek en de invloed van hun grensverleggende werk op genres als Gothic, Ambient, Wereldmuziek en Metal valt niet te onderschatten. De band toerde nog wel in 2005 maar tot nieuw werk kwam het door muzikale meningsverschillen toen niet. Het in de tussentijd verschenen solomateriaal van beide viel zeker niet tegen maar deed ook verlangen naar een nieuw groepsalbum. Op dit achtste studioalbum is de muzikale chemie tussen de twee weer in ere hersteld en lijkt de tijd in positieve zin stil te hebben gestaan. Het album is hun meest toegankelijke werkstuk tot op heden geworden en laat zich stilistisch beluisteren als een dwarsdoorsnede van hun oeuvre. Het duo grossiert wederom in sfeervolle, met wereldmuziek doorspekte klanktapijten met als gewoonlijk de bekende afwisseling tussen Perry's diepe bariton en Gerrard's hoge sopraan. Songs als Kiko, Opium en Childeren of The Sun kunnen zich meten met hun beste werk. Ook op de momenten dat zij samen in duet gaan, zoals in het wonderschone Return of the She-king, zweven ze weer naar grote hoogtes. Een comeback van formaat.