Zelf doet hij er op internet heel luchtig over. Toch is Stephen Malkmus’ Wig Out At Jagbags zijn zesde plaat in dertien jaar zonder Pavement en met die legendarische lo-fi band van de jaren negentig kwam hij niet verder dan vijf. Toch raken Malkmus en zijn Jicks ook met hun nieuwe worp gitaargestuurde, dikwijls wat stekelige liedjes niet los van de Pavement-ideologie. Die lichte vorm van anarchie, vergezochte songtitels, de plotse feedback en stortbuien van wonderschone gitaarriedels en de niet te ontcijferen, steevast slordig gezongen songteksten zijn er allemaal nog steeds. En nog steeds vallen ze allemaal met een zekere vanzelfsprekendheid op de juiste plek. Het liedje dat zich nog het meest aan dit concept onttrekt, is J Smoov, dat nogal duf begint met een trompet die een kinderlijk deuntje uitstoot. Als de ijle gitaarklanken van Malkmus zich daar tegenaan schurken, groeit dit niemendalletje al snel uit tot een van de vele hoogtepunten op dit 11de meesterwerkje van de Amerikaan, die sinds enige tijd in Berlijn woont. Opvallend is dat Malkmus de plaat produceerde met landgenoot Remko Schouten die destijds ook verantwoordelijk was voor het live-geluid van Pavement. En ja, wat zou je dan in zitten over de tussenstand 6-5.
