MOTORHEAD

Wie het nieuws bij wil houden over de gezondheidssituatie van Lemmy, zou bijna over het hoofd zien dat Motörhead nog geregeld platen uitbrengt die er bovendien ook nog eens toe doen. Aftershock laat een uitstekend stel nummers horen die ook nog eens een flinke variatie hebben maar gemeen hebben dat ze onmiskenbaar Motörhead zijn. Coup De Grace en Death Machine ademen bijvoorbeeld het klassieke werk. Lost Woman Blues, met een excellerende Campbell, en Dust And Glass zijn juist van het kaliber ‘bedrieglijke eenvoud’ maar tegelijkertijd op en top Lemmy en dus Morörhead. Na het 25 jaar oude Going To Brazil predikt Lemmy nu Going To Mexico. Ach, titels als Knife, Keep Your Powder Dry, Crying Shame en End Of Time zeggen eigenlijk al genoeg. Volgens de band, die er een hekel aan heeft dat iedereen de laatste plaat ‘awesome’ vindt, is Aftershock niet de beste Motörhead maar wel een hele goede. Je kan rustig stellen dat dit veel te bescheiden is uitgedrukt. Behalve de meest gevarieerde Motörhead-plaat is Aftershock een meer dan fantastische schijf geworden. We mogen dan ook hopen dat Lemmy’s gezondheid hem in staat stelt dat hij en zijn kompanen nog even door gaan.