CAVE, NICK

Een nieuw album van Nick Cave blijft iets om naar uit te kijken, temeer daar de luisteraar zelden teleurgesteld wordt. En nee, ook nu niet. Deze woorden (en het simpele feit dat er een nieuwe Nick Cave is) zijn waarschijnlijk voor de vele liefhebbers al reden genoeg om huis en haard te verlaten om snel dit schijfje te bemachtigen. Voor wie nog thuis zit: No More Shall We Part is net iets minder ingetogen dan zijn directe voorganger Boatman's Call, zonder dat dat ten koste gaat van de enorme intimiteit van deze plaat. Ook de zang is minder gedragen dramatisch, maar meer gebroken, en heeft ook niet de totale waanzin die het vroeg werk kenmerkte (hoewel? Fifteen Feet Of Pure White Snow!), maar verliest absoluut niets aan zeggingskracht, integendeel zelfs. Het titelnummer (om je de haren bij uit het hoofd te trekken) is hiervan een duidelijk bewijs, maar deze plaat is over de hele linie zo sterk dat binnen een paar dagen elk nummer je dierbaar wordt. Nu, ik ben een hopeloze romanticus (maar laat het niet verder uitlekken), maar ik vermoed dat er maar weinigen bestand zijn tegen - ik pak er maar een drietal uit - Hallelujah, God Is In The House en zeker Love Letter. Ik daag u uit. Nick Cave wordt als vanouds bijgestaan door The Bad Seeds, ditmaal niet alleen aangevuld met een strijkersgroep (die nergens teveel op de voorgrond treedt), maar bovenal met de gedoseerde prachtige achtergrondzang van Kate en Anna McGarrigle. De plaat werd opgenomen in de befaamde Abbey Road-studios, natuurlijk valt er zeker tekstueel ook weer veel te genieten (ik zal de verleiding weerstaan om uitvoerig te gaan citeren), en passeren bekende Cave-thema's de revue, waardoor ik vanaf de eerste (piano)noten van opener As I Sat Sadly By Her Side verloren was. Een ware grand cru. ik trek in elk geval nog maar een flesje wijn open.