Zijn vorige plaat Acousmatic Sorcery was een samenraapsel van allerlei brakke opnames, gemaakt op een goedkoop taperecordertje, gemaakt terwijl hij een half zwervend bestaan leidde. De release van het eerste album van Willis Earl Beal baarde dan ook nog niet direct tot veel opzien, totdat hij te gast was bij Jools Holland. Daar speelde hij zo’n bloedstollend mooie versie van het nummer Evening’s Kiss, dat men zich ineens maar wat door die toegankelijke plaat heen bijtte. Het zal voor velen een teleurstelling geweest zijn, maar die wordt met Nobody Knows alsnog ruimschoots goedgemaakt. Opener Wavering Lines grijpt je direct op herkenbare wijze naar de keel, waarna je verrast wordt door het opvallend vriendelijke geluid van de plaat. Schijn bedriegt, want het is allemaal nog steeds verstikkend intens. Met een fluwelen strop in plaats van eentje van rafelig oud touw, dat dan weer wel.
