Janelle Monáe heeft ooit eens het etiket hiphopzangeres opgeplakt gekregen, maar liet op haar vorige twee platen al horen dat ze veel meer is dan dat. Deze twee platen stonden bol van de invloeden en gingen net zo makkelijk aan de haal met soul, funk, hiphop en r&b als met rock, psychedelica, Afrikaanse muziek, klassieke muziek en indie-pop. Het is niet anders op haar derde plaat, The Electric Lady. Janelle Monáe kiest op The Electric Lady net wat vaker voor moderne en lekker in het gehoor liggende (neo-) soulmuziek, maar laat vervolgens de gitaren scheuren zoals Jimi Hendrix dat ooit deed om hierna toch weer zoveel verschillende wegen in te slaan dat het je soms duizelt. Het doet wel wat denken aan Prince (die overigens is te horen in één van de tracks) in zijn meest creatieve dagen, maar met vergelijken doe je het unieke talent van Janelle Monáe eigenlijk altijd te kort. The Electric Lady houdt je maar liefst 19 tracks lang moeiteloos in haar greep, waarbij het eigenlijk niet zoveel uitmaakt of je van zwarte muziek houdt of niet. Na haar vorige plaat The ArchAndroid lag de lat voor Janelle Monáe wel erg hoog, maar The Electric Lady doet er zeker niet voor onder. Ook de nieuwe plaat van de muzikante uit Kansas City (of all places) heeft weer niets te maken met het etiket dat ze ooit kreeg opgeplakt. Waar hiphopzangeresjes niet veel meer hebben te bieden dan een vette hap, schotelt Janelle Monáe wederom een imponerende vijfsterrenmaaltijd voor die alle smaakpapillen weet te prikkelen en verleiden.
