Wie bekend is met het fenomeen Mark Lanegan, weet dat zijn stem tegelijkertijd verontrustend als geruststellend kan klinken. Album na album komen zijn hese, schurende klanken voorbij, soms troost biedend, dan weer weemoed opwekkend. Omdat het in het geval van Imitations om covers of - vrij vertaald - ‘Imitaties’ gaat, krijgen de criticasters ditmaal weinig ruimte om te smijten met woorden als saai, eentonig en monotoon. Imitations is een ode aan de late jaren ’60 en het begin van de jaren ’70, toen een piepjonge Lanegan naar John Cale, Frank Sinatra, Vern Gosdin en Gérard Manset luisterde en geïnspireerd werd. Op kenmerkende wijze weet Lanegan goedgekozen nummers van deze zangers te coveren, waarbij hij met name tijdens Flatlands van Chelsea Wolfe, Brompton Oratory van Nick Cave en I’m Not The Loving Kind van John Cale op fraaie wijze imponeert. Zijn debuut bij label Vagrant is in ieder geval een zeer welkome aanvulling op zijn toch al niet misselijke repertoire.
