Mijn eerste kennismaking met Julia Holter vond vorig jaar plaats in een subtropische Spiegelbar, tijdens de mei editie van het Utrechtse festival Le Guess Who. Met haar betoverende set deed ze de hitte haast volledig vergeten. Ondersteund door wat elektronische apparatuur werkte ze zich moeiteloos door een selectie van de vaak complexe en avantgardistische songs van het haar debuut Tragedy (2011) en het toen net verschenen Ekstasis. Waar haar eerste plaat gebaseerd was op de Griekse tragedie Hippolytus, liet de ambitieuze jonge muzikante zich voor haar derde album inspireren door de novella Gigi van de Franse schrijfster Colette, waarin een meisje van eenvoudige komaf wordt klaargestoomd tot courtisane, en dat vooral bekend is van de gelijknamige musical. Julia Holter linkt dat verhaal aan het leven in haar woonplaats Los Angeles en de daar alomtegenwoordige celebritycultuur. Dat klinkt misschien hoogdravend en Loud City Song is ook zeker geen toegankelijke plaat geworden, maar het resultaat is simpelweg ontzettend mooi. Dit derde album klinkt wat organischer dan zijn voorgangers en roept soms het werk van Tom Waits en Joni Mitchell in herinnering. Het noemen van hoogtepunten heeft geen zin, want elk nummer op deze afwisselende plaat is bijzonder. Met het prachtige Loud City Song bewijst Julia Holter wederom dat ze een van de meest avontuurlijke en originele muzikanten van dit moment is.
