Zou er zoiets bestaan als een muzikale viagrapil? Zo ja, dan moet de bijna 77-jarige Buddy Guy daar een grote voorraad van hebben. Zo nee, dan wil ik nog steeds hebben wat hij eet, drinkt, snuift, injecteert of anderszins tot zich neemt. Want potdikkie, de energie spat van deze dubbelaar af. Niet alleen blijft de kwaliteit en het tempo op de 21 tracks helemaal in orde, vooral het gitaarwerk is beter dan ik in tijden heb gehoord van de Bud. Zou het komen door de gasten die meedoen, zoals Kid Rock, Beth Hart en Aerosmith’s Steven Tyler en Joe Perry? Niet echt want die songs behoren geeneens tot de beste op deze release, waarvan vooral disc 2 mij bijzonder goed bevalt (wellicht omdat die full-blown bluessongs bevat terwijl disc 1 meer rhythm & blues bestrijkt). Als Buddy zo doorgaat, wordt hij niet alleen heel oud maar blijft hij ook heel lang relevant. Toupetje af voor deze geweldenaar. En dat ga ik dan maar ’s doen in Buddy’s eigen bluesclub in de Verenigde Staten, zoals hij zelf zegt in het topnummer: Meet Me In Chicago. Dat is een date, dus!
