Een van de meest legendarische namen in het zwaardere spectrum van de rockmuziek is natuurlijk Black Sabbath. Ozzy, Iommi, Butler en Ward maakten een achttal platen waarvan de laatste gebukt gingen onder gedonder in de band. Nadat Ozzy verwijderd was beleefde de band nog een opleving met Dio alvorens een doorvoerhaven te worden voor muzikanten totdat in 1998 de reunietour plaatsvond. De hoop op een reunieplaat werd niet bewaarheid, het enige wapenfeit bleven twee studionummers op Reunion. Nadat de band als Heaven And Hell met Dio weer aan de gang ging en laatst genoemde overleed, leek niets de originele band meer in de weg te staan. Er werden nummers geschreven maar al gauw bleek er toch weer gedonder te zijn. Iommi had kanker, Ward deed niet mee, Ozzy aan de dope, echt ouderwets gezellig dus. Toch kwam deze keer de plaat met weliswaar Brad Wilk als slagman er wel. Opener The End Of The Beginning geeft gelijk aan met welke band we te maken en is een Sabbathnummer in de klassieke traditie: een prachtig lang, log en dreigend nummer. God Is Dead heeft wat meer tonen van het zwaardere Ozzy-werk maar is van een hoog niveau terwijl we daarna gewoon verder gaan met The Loner, ook weer zo’n typische Sabbathsong. Zo kunnen we langs de acht tracks gaan die samen bijna 54 minuten klokken en al dan niet aangevuld worden met drie extra tracks afhankelijk van de keuze voor de gewone of luxe versie. De band torst natuurlijk een enorme erfenis met zich mee en dat heeft automatisch tot gevolg dat de plaat vergeleken zal worden met het beste werk. Mogen we dat 35 jaar later doen? Uitgaande van wat ik hoor is het een meer dan prima vervolg in de ‘Sabbath met Ozzy’-sage.
