Naar Berlijn ging ze, ze kwam weer terug naar Amsterdam, begon opnieuw en bracht de kale demo's naar het producersduo Nackt & Tilman Hopf (Apparat, Warren Suicide). Het begin van een nieuw avontuur. Wende vond het tijd voor iets anders. Het uiterst succesvolle No.9 was een vrij introspectief album, op Last Resistance gaat ze meer uit van haar expressieve kracht, zoals dat zich bij haar concerten in Carré feitelijk al aankondigde. Beiden hebben een hoofdzakelijk positieve lading, maar toch is er een duidelijk verschil. Muzikaal is Last Resistance namelijk compleet anders: brutaler, theatraler en vooral eclectischer. De elektronische setting, uptempo beats in songs als Do Berlin en Devil's Pact, de optimistische en bevrijdende noten in Nude, de meeslependheid van Dragon's Tongue, maar ook dissonanten in een nummer als Threat Of Happiness. Dit alles geeft Last Resistance een kleurrijk palet aan klanken, waarin Wende's stem op alle fronten letterlijk en figuurlijk goed tot haar recht komt. Wende neemt je mee: 'Won't you come into the garden, take all the flowers you see, come and wander through the valley, taste the water, soft and sweet...' Een nieuw hoogtepunt in haar carrière. (RV)
