De naam vermoedt nogal een zware gothic inslag Niets is minder waar. Na hun tweede album, Contra gooit het New Yorkse Vampire Weekend het bij Modern Vampires Of The City het weer een verlegde boeg.
Ze hebben hun eigen grenzen steeds verder verlegd. Vampire Weekend bood voor de fan regelmatig ontdekkingstochten aan naar een breed scala aan genres, van indie tot barok tot calypso tot rock-n-roll en meer. Daarbij ook Afrikaanse ritmes niet schuwend.
Ditmaal lijkt de vooral de vocale vervorming het eerste wat opvalt, waarbij de ronkende gitaar je verzwelgd met typerende ritmes. Zo is Diane Young voor de verandering een voor Vampire Weekend’s normen een vrolijk en vervaarlijk gedreven lied. Een ontstemde, jankende zangpartij gecombineerd met een ronkende bas en met rock’en roll achtige gitaarriffs die je bij de strot grijpen.
Step daarentegen is een verhalend barokachtig nummer met een meer ontspannen, mellow geluid. Worship you heeft dan weer overduidelijke country invloeden en Don’t Lie heeft weer vreemd genoeg een sixties inslag met een hammondorgelsound.
Het album is een beetje zwaarder dan het andere materiaal voor Modern Vampires Of The City , zonder merkbare heldere gitaarpartijen of boppy basslines. Het is anders, Klinkt het nog wel als Vampire Weekend? Jazeker, maar dan meer naar de volwassenheid. Toch blijft die donkere zweem over het album hangen. Het ontwerp van de hoes straalt het ook uit. In het algemeen bied Modern Vampires Of The City een speels indie-achtige rock album met een zonnige retro vibe en dat met een vreemde, barokachtige ondertoon.
