Eind vorig jaar riep de Britse muziekpers Tom Odell al uit tot één van de sensaties van 2013. Dat moet je vervolgens nog maar waar zien te maken, maar hier slaagt de Britse singer-songwriter uit Londen glansrijk in. Tom Odell is niet de zoveelste Britse singer-songwriter die grossiert in aanstekelijke soulvolle deuntjes, maar heeft een plaat gemaakt die herinnert aan Grace van Jeff Buckley. Dat is een vergelijking die snel zal worden gezien als heiligschennis, maar Long Way Down kan de vergelijking aan. Het debuut van Tom Odell doet niet alleen meer dan eens denken aan het meesterwerk van Jeff Buckley, maar raakt ook aan de betere platen van Ed Harcourt; waarschijnlijk de meest onderschatte Britse singer-songwriter van het afgelopen decennium. Net als Harcourt en Buckley is Tom Odell op zijn best wanneer hij bakken vol melancholie over je uit stort, maar Odell is ook niet vies van wat toegankelijkere popsongs, waarin hij opeens Coldplay in betere tijden naar de kroon steekt. De wat eigenzinnigere songs die worden gedragen door piano en bijna getergde vocalen weten uiteindelijk het meest te overtuigen en maken van Long Way Down een debuut dat in meerdere opzichten memorabel is. De wat toegankelijkere songs openen de weg naar een groot publiek. De glazen bol van de Britse muziekpers had het de afgelopen jaren niet vaak bij het juiste eind, maar het bij voorbaat bejubelen van het debuut van Tom Odell blijkt een voltreffer.
