Behalve de publieksprijswinnaar Searching for Sugar Man vertoonde het documentairefestival IDFA eind vorig jaar nog een andere ontroerende film over een Amerikaanse muzikant, die al jaren aan de weg timmert terwijl tot voor kort bijna niemand dat wist. In Charles Bradley: Soul of America zien we hoe de James Brown imitator uit Brooklyn door de mannen van het New Yorkse Daptone Records wordt overreed om eigen materiaal te gaan zingen. Dat resulteert in een opmerkelijk debuut op 63-jarige leeftijd, het alom bejubelde album No Time for Dreaming (2011). En nu is Bradley terug met een opvolger waarop hij de lat zelfs nog een stukje hoger weet te leggen. Ging het op No Time for Dreaming vooral om alle beproevingen die Bradley in zijn leven moest doorstaan, op Victim of Love betuigt hij zijn immense dankbaarheid aan vrienden, fans en God, die hem geholpen hebben te komen waar hij nu is. Dat gaat gepaard met brede gebaren, een soms door tranen verstikte stem en de gierende uithalen die we inmiddels van hem kennen (niet voor niets luidt zijn bijnaam ‘The Screaming Eagle of Soul’). Met producer Thomas Brenneck aan de knoppen kreeg Victim of Love meer verwantschap met de psychedelische soul van The Temptations uit de vroege jaren 70 dan met de R&B van No Time for Dreaming. Charles Bradley is de pijn voorbij en geniet nu met volle teugen van alle liefde die hem omringt.
