Van Ólafur Arnalds zijn we fijnzinnige piano- en strijkarrangementen gewend, die evenwel het Grote Gebaar niet schuwen. Neem 3055 van zijn debuut Eulogy for Evolution (2007), een exemplarisch hoogtepunt in zijn jonge, maar snel aangroeiende oeuvre: langzaam bouwt het pianonummer op naar een wonderschone climax met strijkers en zelfs drums. For Now I Am Winter is anders. Het onheilspellende openingsnummer Sudden Throw niet zozeer, maar daarna verrast Arnalds met Brim, een met zware bas aangezette compositie die wat doet denken aan Jon Hopkins. Op onder meer het titelnummer klinkt zelfs voorzichtig wat zang - een zeldzaamheid in de muziek van de jonge IJslander. Zijn muziek beweegt op die momenten, om nog maar een naam te noemen, richting The Album Leaf. Is dit een winterplaat? De titel zou het je doen denken, de muziek soms ook, al klinkt in Words of Amber, bijvoorbeeld, ook de lente door. For Now I Am Winter is vooral een nieuwe, spannende richting en een gedurfde stap van een bijzonder getalenteerde jongeman.
