Volgens eigen zeggen is dit album een terugkeer naar het rootsy geluid van de Mermaid Avenue sessies die hij in 1998 deed met Wilco. Het is tevens misschien zijn meest persoonlijke werk, een afspiegeling van een moeilijk jaar waarin zijn moeder overleed. De warme productie van Joe Henry past hierbij als gegoten. Met ondersteuning van topmuzikanten als Greg Leisz, liet hij Billy Bragg terug gaan naar de basis. Zo werd in slechts vijf dagen deze huiselijk klinkende plaat opgenomen, waarbij Billy's vocalen live werden ingezongen zonder overdubs. Flarden country, folk en soul, brengen wat extra schwung zonder de oprechte eenvoud uit het oog te verliezen. Verfijnde sobere liedjes als Handyman Blues, Swallow My Pride en Chasing Rainbows, brengen door deze innemende vertolking de luisteraar zo dicht mogelijk bij de maker(s).
