De vooruitgesnelde informatie belooft ons twaalf nieuwe tracks en dat is nogal wat in de wereld die Jimi Hendrix heet. Er is tenslotte al het een en ander in de afgelopen 43 jaar (!) op ons afgekomen. Ook deze keer staat Eddie Kramer aan het roer en dat geeft toch een flinke zekerheid over de kwaliteit, hij zei tenslotte in 1973 dat hij met de hem tot zijn beschikbaar staande banden en middelen niet aan de kwaliteit die hem voor ogen stond, kon voldoen. Het blijkt dan ook dat alles waar hij mee te maken heeft vele malen beter is dan de uitgaves zonder zijn naam er aan verbonden. Wel is het zo dat ‘twaalf nieuwe tracks’ met een korreltje zout genomen moet worden. Wat dat betreft lijkt dit project op het uit 2010 stammende Valleys Of Neptune: veel andere uitvoeringen van nummers die wel al kennen. Een blik op de tracklisting zegt al genoeg. Zo zien we titels waarvan Earth Blues, Izabella, Bleeding Heart, Somewhere en het onvermijdelijke Hear My Train A Comin’ gelijk in het oog springen. Deze nummers zagen we eerder al op oa. First Rays…, War Heroes, Blues en Crash Landing. Aan de andere kant is elke versie van Hear My Train de moeite waard en blijkt opnieuw dat Hendrix een meester is in het variëren en uitproberen van mogelijkheden. Het tijdens leven nooit uitgebrachte nummer is een sleutelsong in de catalogus en wordt hier vertolkt met Buddy Miles en Billy Cox. Deze twee komen vaker om de hoek kijken aangezien veel nummers uit de tijd rondom The Band Of Gypsys stammen. Hendrix wilde zijn horizon verbreden na Electric Ladyland en werkte samen met een keur aan muzikanten zoals de Ghetto Fighters. Het met hun opgenomen Freedom verscheen eerder op Cry Of Love, het hier aanwezige Mojo Man zien we voor het eerst. Ook de Gypsy Sons And Rainbows, de uitgebreide Woodstockband met extra percussionisten en een extra gitarist vinden we terug. Easy Blues en het eerder aangehaalde Izabella hebben daarmee een wezenlijk andere feel dan zijn standaard driemansformatie. Dit heeft tot gevolg dat People, Hell & Angels, al was het maar om Somewhere en Hey Gypsy Boy die hier zonder de absurde overdubs van respectievelijk Crash Landing en Midnight Lightning terugkeren, wel degelijk zeer de moeite waard is.
