RITTER, JOSH

Drie jaar na het directe, meer rock & roll georiënteerde The Historical Conquest komt Josh Ritter met een nieuwe plaat die wat meer tijd nodig heeft. Aanvankelijk viel So The World Runs Away zelfs een beetje tegen, maar nu, vele rondjes later, durf ik wel te beweren dat dit het eerste echte meesterwerk is van de uiterst sympathieke singer/songwriter uit Idaho. Op dit zesde album klopt gewoon alles. Dat kleine beetje extra zit’m in de evenwichtigheid van de sterke liedjes, de prachtige teksten, en kleine details als blazers in het prachtige Another New World, de achtergrondzang van vrouwlief Dawn Landes, en de krachtige bas in Old Man. Een reden dat So The World Runs Away wat meer inspanning vraagt, is dat Josh Ritter somberder klinkt dan voorheen. Melancholie voert de boventoon. So The World Runs Away is daarom geen plaat om even vluchtig te beluisteren, maar wie hem een kans geeft kan niet anders dan concluderen dat Josh Ritter tot de allergrootsten behoort.