Eindelijk neemt Johnny Marr het heft in eigen handen. Zijn eerste solo album draagt de niet onbescheiden titel The Messenger. Marr heeft ook geen enkele reden om zich bescheiden op te stellen, zijn sporen heeft al ruimschoots verdiend in de popmuziek met The Smiths, eigenlijk is het merkwaardig dat hij niet eerder deze solostap heeft gezet, bovendien zijn alle twaalf nummers van dusdanige kwaliteit dat het me zou verbazen als deze niet beloond worden met een Brit-, Q- of NME-award. De NME Godlike Genius Award 2013 is in ieder geval al in de pocket. Marrs stem en de zangmelodie complementeren de muziek perfect. Het kenmerkende rinkelende gitaargeluid van de gitaargod uit Manchester is op ieder nummer terug te horen. De mooiste aanslagen vind je op het melancholische New Town Velocity, dit nummer ademt dezelfde sfeer als There Is A Light That Never Goes Out (de Smiths vergelijking moet érgens gemaakt worden).