FOXYGEN

In een cynische bui zou je Foxygen een pastischeband kunnen noemen. Een parodie op alle belangwekkende popmuziek uit de jaren zestig en zeventig, gemaakt door rare hippies uit Los Angeles (!). Waarbij jonge Californiërs Sam France en Jonathan Rado ook nog eens jatten als de raven. Maar intussen hebben we in jaren geen jonge band gehoord die met zoveel creativiteit en brille het beste van talloze oude rotten in een blender mikt. Net zo goed Rolling Stones als The Kinks, maar ook Bob Dylan, Velvet Underground, David Bowie en ga zo maar door. Om met vanalles wat die namen zo goed maakt de meest inventieve, bruisende eigen liedjes te brouwen.

Was de Take The Kids Off Broadway-EP van vorig jaar in al z’n getikte rommeligheid al hyperaanstekelijk, met dit échte debuutalbum We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic rijgt Foxygen van het plezier barstende liedjes, talloze beroemde citaten uit de pophistorie en nonchalante hippiefratsen op fantastische wijze aaneen.

Een te lang richtingloos doordreinend nummer van tien minuten zoals op Take The Kids Off Broadway maakten France en Rado niet meer: Damien Jurado-producer Richard Swift (o.a. Maraqopa) is er in geslaagd deze jongens en hun begeleiders iets strakker in het gareel te houden, terwijl hij het album van een heerlijk warme sound voorzag. Een retrogeluid dat ondanks al die oude invloeden geen moment nostalgisch aandoet. Iets meer sixties dan seventies vaak, maar met Tame Impala, Temples of Jacco Gardner heeft Foxygen eigenlijk ook niet veel van doen. De scheutjes psychedelica en de wat hogere stemmen van de jongens roepen dan eerder een MGMT van tweede plaat Congratulations in herinnering.

Een plaat dus als een popquiz, en dat dan complimenteus bedoeld? Dat is ook een manier om dit album te omschrijven. Zo’n prachtige Bob Dylan-sneer over een ‘door to consciousness’ in het sowieso heel Dylanesque No Destruction is makkelijk te raden. Al zou His Bobness waarschijnlijk nooit iets droogs zingen als “there’s no need to be an asshole, you’re not in Brooklyn anymore.” Maar van wie hebben ze dat ene geniale loopje in On Blue Mountain nou gepikt? Aan wie doet de meisjeszang in het zo summer of love-achtige, vol fluiten en xylofoon zittende San Francisco toch denken, los van de knipogen naar Scott McKenzie? Waar kennen we dat gitaarlickje van dat in de Spectoriaanse wall of sound Bowling Trophies te horen is?

Zo goed waren we al nooit in popquizzen, en intussen kun je een plaat lang doorgaan met doorvragen. Maar het knappe van Foxygen blijft dat deze heren zo origineel, fris en spontaan met al die stukjes en beetjes aan de haal gaan, ze zo aanpassend dat ze lastig herkenbaar zijn. Verrassende wendingen zijn er ook genoeg, zoals de lome funk van dat merkwaardige Shuggie die overgaat in een feestelijke refrein met rapapa-zang en handclaps. Tempowisselingen voelen zelden zo logisch aan. Of de heerlijke gitaaruitbarsting aan het slot van het ook al wat luie Oh Yeah. Het titelnummer is vanwege het statement niet toevallig het meest uitbundige liedje op de plaat, dit keer met een hoofdrol voor een prog-achtig orgel. Waarna Foxygen in Oh No 2 in een onderzeeër onder water duikt en de luisteraar nog wat beduusd achterlaat.

Negen nummers telt We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic en er lijken er nog geen twee ook maar een beetje op elkaar. En toch luisteren deze 37 alle kanten op schietende minuten weg als een hechte eenheid, terwijl de hele plaat voorbij gevlogen is voordat je er erg in hebt. Laat dat nu precies de grote klasse van Foxygen onderstrepen. Hoe lang dit duo nog zo creatief met de snoeptrommel der pophistorie kan omspringen, is een vraag voor later. Voor nu beleven we aan deze band veel te veel plezier.

(tekst: kickingthehabit.nl)