OPETH

Damnation uit 2003 deed de Opeth fans even schrikken. De CD was gevuld met melancholische muziek, vol stemmige gitaren en toetsen en er was geen grunt te bekennen. Gelukkig was enkele maanden daarvoor nog Deliverance verschenen, dat de brute prog metal van Blackwater Park in een kaarsrechte lijn doortrok. Daarmee kon Damnation als een leuk zij projectje van Åkerfeldt afgedaan worden. Tot nu. Op Heritage geeft Opeth, of liever gezegd Åkerfeldt, eindelijk ruim baan aan de latente behoefte hun muziek een meer progressieve / psychedelische kant op te sturen. De plaat is zwaar geïnspireerd door de vroege jaren zeventig, zonder opzettelijk een gedateerde sound te willen nabootsen. Zo soft als Damnation klinkt Heritage als geheel zeker niet, maar de muziek ademt als nooit tevoren. Opvallend is (opnieuw) de volledige afwezigheid van enige grunt. De mix van Steven Wilson zet de akoestische instrumenten, gevarieerde keyboardsounds en nog steeds aanwezige heavy gitaren allemaal mooi op zijn plaats. De limited edition is deze keer een absolute must, want die bevat de bonus tracks Pyre en Face In The Snow, een making of documentaire en gelijk ook maar een surround mix van de volledige plaat. Het artwork is in de stijl van een 3D ansichtkaart uit de jaren 60/70. Met Heritage neemt Opeth een flinke gok, want het is de vraag of hun fanbase deze plaat zal waarderen. Een beetje avontuurlijke rockliefhebber kan deze plaat echter blind in de kast zetten.