Paul Banks staat voor charisma. Als frontman van Interpol timmert hij sinds 1998 aan de weg en bewandelt hij een pad dat naar links, dan weer naar rechts schiet. De inmiddels 34-jarige Banks bracht in 2009 onder zijn pseudoniem Julian Plenti een eerste en positief ontvangen soloalbum uit, Julian Plenti Is Skyscraper genaamd. Ditmaal houdt hij het simpeler. Banks’ albumhoes roept een bepaalde mismoedigheid op. De muziek op het album borduurt daarop voort. Opener The Base bouwt rustig op, is hoekig, vertrouwd en herbergt fraaie gitaarlijnen. De meester ten voeten uit. Wanneer hij ingetogen "now and then I can see the truth above the lies" zingt, is de eerste boodschap alweer vergeven. Over My Shoulder is daarna evenzo hypnotiserend als gespannen, binst Arise, Awake en Young Again met Banks’ kenmerkende echo heimwee oproepen naar naïeve, jeugdige dwaasheden. Banks klinkt ouderwets somber en cynisch, zelfs tijdens het instrumentale Lisbon. De aandoenlijke monoloog Another Chance kruipt onder je huid, terwijl alle druppels van soberheid tijdens afsluiter Summertime Is Coming pas lijken te verdampen. Stof tot nadenken.
