Hij had er net zo goed twee losse platen van kunnen maken maar Mark Knopfler heeft ervoor gekozen om zijn zevende album als dubbelaar te presenteren. Twintig nummers, gespeeld met een veelkoppige band, uitgesmeerd over twee schijfjes, voor de prijs van één. De gitarist/zanger, op pad met Bob Dylan, loopt kennelijk over van de inspiratie en de werklust. Echt slechte platen maakt hij nooit maar de laatste jaren sprongen de vonken er nog maar sporadisch van af. Op Privateering gebeurt dat gelukkig herhaaldelijk: de titelsong, opener Redbud Tree, Corned Beef City, Kingdom of Gold en Haul Away claimen al bij de eerste beluistering de volledige aandacht.
Zoals wel vaker bij Mark Knopfler zakt de spanningsboog ook in op sommige nummers en kabbelt hij wat te lang en te rustig voort. Toch weet hij doordat bijna elk nummer een verhaaltje is, de luisteraar bij de les te houden. De grote variatie helpt daar ook bij: folk, blues en rock. Privateering is een voortreffelijk album waarmee Mark Knopfler geen nieuwe fans aan zich zal binden maar zijn nog altijd grote aanhang zal ervan opkijken hoe groot de vorm is waarin de meestergitarist verkeert.
