Sommige plaatjes laten zich in geen enkel hokje stoppen, hoe hard je ook je best doet. Dit er zo eentje. Dat komt zowel door lange lijst aan stijlen als de nogal verknipte liedjesstructuur. Als het maar vervreemdend en eigenzinnig klinkt, zo luidt het motto van zangeres Mica Levi (Micachu). Samen met The Shapes (drummer Marc Pell en toetsenist Raisa Khan) deed ze al van zich spreken met debuut Jewellery uit 2009. Vorig jaar was er de samenwerking met de London Sinfonietta. En nu weer een ‘gewoon’ studioalbum. Al is er maar weinig gewoons aan Never. Invloeden te over: lo-fi, avantgarde, punk, hiphop, elektro, samples, orgeltjes. En dat alles in de centrifuge. De instrumenten zijn merendeels van eigen fabricage en alles klinkt alsof het thuis in elkaar is geknutseld door een stel ADHD’ers. Met wederom als resultaat dat je van de ene in de andere verbazing valt. Zeker voor wie het experiment niet schuwt. En je kunt er ook op dansen: de rauwe punkachtige ritmes bezorgen je een flinke energieboost.
